سيامك، جوانی كه تا زباله شدن رفته است، ليست بيست و پنج جوان در جيب اوست كه بايد به آن‌ها مواد مخدر از نوع پيشرفته‌ترين تا قديمی‌ترين برساند. رضا، پدر سيامك، بعد از چندين سال دوری از وطن برای پدری كردن می‌آيد، در حالی كه خودش هنوز يك فراری است. تنها دوست دوران جوانی او كه بسيار با هم چرخيده‌اند، درس خوانده‌اند، سينما رفته‌اند و بيليارد بازی كرده‌اند، شايد هنوز او را باور كند. رضای ديگر، دوستش، يك سرهنگ شاغل و تنهاست. زن سرهنگ با دو پسرش در يك حادثه از جهان رفته‌اند. سرهنگ رضا را باور دارد كه رضای قديمی گناهكار نيست. آنچه می‌ماند عشق و عاشقيت است. رضای گناه كرده، هنوز عاشق زن از دست رفته و سقوط كرده‌اش، می‌تواند او را ببخشد. سيامك كتابچه نام‌های مشتری‌هايش را می‌سوزاند. سيامك عشق را در ميان نام‌های كتابچه‌اش پيدا كرده و خط زده است. عاشقان سياه بخت، به دنبال قطره‌ای از زندگی از دست رفته‌شان می‌دوند. حتی جراح پير شده تنهای يك دوره، عشق را بنيان تازه‌شان می‌داند. جراح می‌داند،‌ عاقبت، شكستن «رئيس» است. رئيس در برج عاج خود همه را می‌گرداند. فقط احساس زنده شدن رفاقت دو رضای رفيق مانده است كه سيلی هولناك می‌شود و دست رئيس را به دستبند و سينه‌اش را به گلوله می‌رساند. رضا پسرش را يافته است...اما...قصه تمام نيست...قطره‌های زهر ارزانند و در انتظار...آنها.